Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor muren. Wat voor wereld gaat er schuil achter die omheining? Op zoek naar verborgen verhalen dwong kinderlijke nieuwsgierigheid mij via gaten en uitsteeksels naar boven te klauteren, tot afgrijzen van mijn ouders.
Inmiddels hoef ik niet meer altijd zo nodig op of over muren. Vaak vertelt het bouwsel zelf al een mooi verhaal. Zoals de stadsmuur van Maastricht. Een stille getuige van vervlogen tijden, die onlangs voor een deel instortte. Het bericht verspreidde zich als een vuurtje, zoals dat dan gaat. Er werd met schande gesproken over deze 'blamage', 'net nu de muur gerestaureerd was'.
Het kwetsbare deel wordt nu gestut door kleurrijke zeecontainers en een gedicht van stadsdichter Maarten van den Berg:
Ontembaar vocht de muur tegen vijand en vuur, tot zij koortsig bollend bezweek, keien als koppen liet rollen haar buik waarachtig een wortelwaterkraker bleek en vijf eeuwen opende om de tijd opnieuw te stollen
